همزمان با ملاحویش آل غازی ، « محمد عٍزة دروَزَة» به تألیف تفسیری کامل از قرآن دست زد که در ده جلد بین سال‌های 1381 تا 1383 ه‍ در بیروت به زیور طبع آراسته شد.
این تفسیر شامل مقدمه‌ای طولانی در مباحث علوم قرآنی است وی در مباحث مقدماتی به سبک تفسیر حسب نزول، اشاره کرد امّا مباحث مربوط به فوائد این سبک را در بخش‌های محدودی مثل رابطه قرآن با سیره نبوی[1] ، رابطه قرآن با مسایل اجتماعی مخاطبان[2]، نقش این سبک در اصلاح برخی برداشت‌های لغوی[3] ، بیان اساس‌های معرفت قرآنی در سوره‌های کوچک[4]، نقش سیاق سورو آیات در فهم آیات و رفع مشکلات اسباب نزول [5]، مطرح نموده است .
وی در فصل چهارم به نواقص تفسیرهای موجود اشاره و به طور تلویحی به برتری‌های سبک تفسیر حسب نزول اشاره می‌نماید.[6]
هر چند کار دروزه کامل‌تر از ملاحویش است اما سوالات فراوانی مربوط به این سبک تفسیری باقی مانده که به آنها پاسخ نداده است . وی نیز مشروعیت این سبک را مستند به تفسیر علی بن ابی طالب (ع) نمود وبه اخذ اجازه از دو مفتي سوريه –شيخ عبدالفتاح ابا غده وابي اليسير عابدين كرد. و ي جدول جابربن زید از ابن عباس را با اصلاحاتی محور کار تفسیری خود قرار داده است. [1]. ر. ک. التفسیر الحدیث 1/ 144-142.[2] . ر. ک. همان. صص /144-146.[3] . ر. ک. همان 147[4] . ر. ک. همان 161[5] . ر. ک. همان 189-198[6] . ر. ک. همان 268-205